Dag 8
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
14 April 2011 | Indonesië, Pangandaran
Pangandaran here we come!!
Half 7 ontbijten. Ik heb het ergens vaag meegekregen. Ik geloof dat ik weer ommelet en pannenkoeken gegeten heb. In het busje ben ik direct weer in slaap gevallen. Tot ik bruut wakker werd geschud door het busje en regelmatig mijn hoofd stootte tegen het raam. Pijnlijk!! De wegen zijn hier namelijk niet bepaald onderhouden. Zelfs de Belgen hebben een prachtig wegdek in vergelijking met hier!!
Onderweg hebben we een stop gemaakt in Kampong Garut.
We zijn eerst bij een schooltje geweest. We mochten een bezoek brengen in het klaslokaal van de jongste kinderen. Ze gingen liedjes voor ons zingen, terwijl de kinderen van de andere klassen kwamen kijken wie er voor alle oproer zorgde. Het was echt heel leuk om te zien. Kinderen reageren echt heel vrolijk op ons, alsof we een karakter van Disney zijn.
Daarna zijn we via de rijstvelden richting het dorpje gewandeld. Wat een uitzicht weer. Precies het beeld wat je hebt van Indonesië van de plaatjes uit de reisgidsen. Bergen op de achtergrond, grote open rijstvelden waar palm- en bananenbomen langs staan, en oude vrouwtjes met rieten hoeden er midden in. Onder het lopen liet onze gids zien hoe de kinderen speelgoed maken van bladeren en steeltjes. Echt bijzonder om te zien. Er is geen geld voor gewoon speelgoed, dus maken ze zelf kettinkjes en wajangpoppetjes van de takken en bladeren van de Cassaveplant.
Kampong Garut is een traditioneel dorp met 6 huisjes en 1 moskee. Deze huisjes zijn op traditionele manier van bamboe gebouwd. Het dorpje moet ook volgens de traditie leven. Ze hebben sinds een paar jaar wel stroom voor tv , maar koken op vuur en halen water uit de bron. De stroom en TV mag volgens de traditie niet. Kinderen mogen ook eigenlijk niet buiten het dorp naar school. Maar sinds de jaren 90 is het dorp een beetje gemoderniseerd. Ze krijgen wel één keer een straf voor de eerste keer kijken naar de tv. Daarna mogen ze dan wel tv kijken als ze willen. Hoe ze daarvoor moeten boeten mag niemand weten. Er mogen ook niet meer dan 22 mensen in het dorpje wonen. Wanneer er kinderen bij komen gaat de oudste man weg, en wanneer iemand sterft mag alleen de oudste dochter van een gezin weer terug komen. Ook wanneer de kinderen trouwen moeten ze 2 weken na hun bruiloft weg uit het dorp. Er mogen ook niet meer dan 6 huizen gebouwd worden. Dit alles heeft te maken met een Mohammed nogwatnogwat. Hij had 6 dochters en 1 zoon. Symbolisch staan er daarom 6 huizen en 1 moskee. Daarnaast had hij 22 kleinkinderen. Symbolisch daarvoor zijn de 22 inwoners. Beetje vreemd maar wel leuk om te zien. De oudste van het dorpje was 92 jaar. Ze ging een of ander vies goedje eten dat goed zou zijn voor haar tanden, ze had nog een stuk of 10 rotte tanden in de mond staan. Blijkbaar waren die de moeite waard om op het vieze goedje te sabbelen en het daarna in een verfblik uit te spugen.
Na ons bezoek aan het dorpje ging we met een bamboe boot naar de overkant van de rivier. Ook hier hadden we weer een prachtig uitzicht. Het was alsof je in een andere wereld terecht was gekomen. Echt geweldig.
Tatang stond ons aan de andere kant weer op te wachten. Tijd om weer verder te gaan. Wij zijn onderweg nog enkele keren gestopt voor een foto, een wc pauze en voor Pisang goreng (gebakken banaan). Het restaurant waar we de Pisang Goreng gingen halen was helemaal van bamboe gemaakt. Echt super gaaf. Hier hebben we onder het wachten nog wat foto’s gemaakt. Net voor we gingen kwamen 2 giechelende serveersters naar ons toe voor een foto. De een had al een paar keer aan de andere getrokken en de ander blijkbaar toch over kunnen halen om voor de foto te komen vragen. Het was wel grappig om te zien. Rond half 6 kwamen we aan in het hotel. Het minste hotel van onze reis. Geen marmer dit keer :P Kunnen we makkelijk zonder. Maar ook geen internet, wat ik eigenlijk wel een stuk minder vind. Jullie zullen dus even moeten wachten alvorens jullie dit kunnen lezen.
Op de kamer kregen we massages van 2 Indonesische druktemakers. Het was wel grappig en ook lekker na zoveel uren in het busje. We waren allemaal ontzettend knappe mensen volgens die 2. Mam was volgens hun 35 en ik 15 jaar. Ik moest ook maar niets meer eten, anders werd ik dik en dat was zonde. Lekkere ego boost dus.
Na de massage zijn we nog even wat gaan eten, waarna het ging regenen. Geheel op Indonesische wijze gingen ze te werk. De één kwam na 5 hele minuten op het idee om de menuborden eens naar binnen te halen. Een ander na 10 minuten om eens wat bakken op de tafels te zetten waar het dak lekte. En alles op een slakken tempo.
Daarna zijn we weer terug gegaan naar het hotel om nog een beetje te relaxen en te gaan slapen.
Foto's zien jullie op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html
Kus Milou
Half 7 ontbijten. Ik heb het ergens vaag meegekregen. Ik geloof dat ik weer ommelet en pannenkoeken gegeten heb. In het busje ben ik direct weer in slaap gevallen. Tot ik bruut wakker werd geschud door het busje en regelmatig mijn hoofd stootte tegen het raam. Pijnlijk!! De wegen zijn hier namelijk niet bepaald onderhouden. Zelfs de Belgen hebben een prachtig wegdek in vergelijking met hier!!
Onderweg hebben we een stop gemaakt in Kampong Garut.
We zijn eerst bij een schooltje geweest. We mochten een bezoek brengen in het klaslokaal van de jongste kinderen. Ze gingen liedjes voor ons zingen, terwijl de kinderen van de andere klassen kwamen kijken wie er voor alle oproer zorgde. Het was echt heel leuk om te zien. Kinderen reageren echt heel vrolijk op ons, alsof we een karakter van Disney zijn.
Daarna zijn we via de rijstvelden richting het dorpje gewandeld. Wat een uitzicht weer. Precies het beeld wat je hebt van Indonesië van de plaatjes uit de reisgidsen. Bergen op de achtergrond, grote open rijstvelden waar palm- en bananenbomen langs staan, en oude vrouwtjes met rieten hoeden er midden in. Onder het lopen liet onze gids zien hoe de kinderen speelgoed maken van bladeren en steeltjes. Echt bijzonder om te zien. Er is geen geld voor gewoon speelgoed, dus maken ze zelf kettinkjes en wajangpoppetjes van de takken en bladeren van de Cassaveplant.
Kampong Garut is een traditioneel dorp met 6 huisjes en 1 moskee. Deze huisjes zijn op traditionele manier van bamboe gebouwd. Het dorpje moet ook volgens de traditie leven. Ze hebben sinds een paar jaar wel stroom voor tv , maar koken op vuur en halen water uit de bron. De stroom en TV mag volgens de traditie niet. Kinderen mogen ook eigenlijk niet buiten het dorp naar school. Maar sinds de jaren 90 is het dorp een beetje gemoderniseerd. Ze krijgen wel één keer een straf voor de eerste keer kijken naar de tv. Daarna mogen ze dan wel tv kijken als ze willen. Hoe ze daarvoor moeten boeten mag niemand weten. Er mogen ook niet meer dan 22 mensen in het dorpje wonen. Wanneer er kinderen bij komen gaat de oudste man weg, en wanneer iemand sterft mag alleen de oudste dochter van een gezin weer terug komen. Ook wanneer de kinderen trouwen moeten ze 2 weken na hun bruiloft weg uit het dorp. Er mogen ook niet meer dan 6 huizen gebouwd worden. Dit alles heeft te maken met een Mohammed nogwatnogwat. Hij had 6 dochters en 1 zoon. Symbolisch staan er daarom 6 huizen en 1 moskee. Daarnaast had hij 22 kleinkinderen. Symbolisch daarvoor zijn de 22 inwoners. Beetje vreemd maar wel leuk om te zien. De oudste van het dorpje was 92 jaar. Ze ging een of ander vies goedje eten dat goed zou zijn voor haar tanden, ze had nog een stuk of 10 rotte tanden in de mond staan. Blijkbaar waren die de moeite waard om op het vieze goedje te sabbelen en het daarna in een verfblik uit te spugen.
Na ons bezoek aan het dorpje ging we met een bamboe boot naar de overkant van de rivier. Ook hier hadden we weer een prachtig uitzicht. Het was alsof je in een andere wereld terecht was gekomen. Echt geweldig.
Tatang stond ons aan de andere kant weer op te wachten. Tijd om weer verder te gaan. Wij zijn onderweg nog enkele keren gestopt voor een foto, een wc pauze en voor Pisang goreng (gebakken banaan). Het restaurant waar we de Pisang Goreng gingen halen was helemaal van bamboe gemaakt. Echt super gaaf. Hier hebben we onder het wachten nog wat foto’s gemaakt. Net voor we gingen kwamen 2 giechelende serveersters naar ons toe voor een foto. De een had al een paar keer aan de andere getrokken en de ander blijkbaar toch over kunnen halen om voor de foto te komen vragen. Het was wel grappig om te zien. Rond half 6 kwamen we aan in het hotel. Het minste hotel van onze reis. Geen marmer dit keer :P Kunnen we makkelijk zonder. Maar ook geen internet, wat ik eigenlijk wel een stuk minder vind. Jullie zullen dus even moeten wachten alvorens jullie dit kunnen lezen.
Op de kamer kregen we massages van 2 Indonesische druktemakers. Het was wel grappig en ook lekker na zoveel uren in het busje. We waren allemaal ontzettend knappe mensen volgens die 2. Mam was volgens hun 35 en ik 15 jaar. Ik moest ook maar niets meer eten, anders werd ik dik en dat was zonde. Lekkere ego boost dus.
Na de massage zijn we nog even wat gaan eten, waarna het ging regenen. Geheel op Indonesische wijze gingen ze te werk. De één kwam na 5 hele minuten op het idee om de menuborden eens naar binnen te halen. Een ander na 10 minuten om eens wat bakken op de tafels te zetten waar het dak lekte. En alles op een slakken tempo.
Daarna zijn we weer terug gegaan naar het hotel om nog een beetje te relaxen en te gaan slapen.
Foto's zien jullie op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html
Kus Milou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
