Dag 25

Ook vandaag word ik met een nerveus gevoel wakker. Niet zozeer voor het duiken dit keer, maar meer omdat ik moet doen alsof ik er een beetje verstand van heb. Rob heeft ze al zijn brevetten onder de neus moeten duwen voordat ze toestemming gaven om mij zonder brevet mee te nemen. Ken je van die films zoals Italian Job of Treasure Hunt waarbij ze ergens naar op zoek gaan en er dan altijd een is die je in de rug steekt, om er vervolgens met de schat van door te gaan, maar toch altijd verliest en het loodje legt? Nou zo een figuur is de manager van de duikschool, Diëgo. Zodra Diëgo door kreeg dat Rob meer brevetten had dan al zijn gidsen en instructeurs, bij elkaar krabbelde hij toch maar terug, en mocht ik mee. Rob heeft hem wel nog wijs moeten maken dat ik zijn student ben, en dat ik al 10 officiële duiken gemaakt heb. Daarom heeft Rob me gisteren nog van alles moeten leren en uitleggen. Hopelijk heb ik alles onthouden en val ik niet door de mand.

Vandaag gaan we een drift duik maken. Dat houd in dat er een grote stroming staat. Aangezien je daar niet tegenin kunt zwemmen, laat je je op een strategisch punt in het water vallen en word je door de stroom langs het koraal geduwd. Je hoeft dus letterlijk geen vin uit te steken, ideaal voor mij dus.
Na het ontbijt gaan we richting de duikschool. Ik krijg van Rob een shorty, vinnen en 5 kilo lood. Ik maak kennis met onze gids en Mario, een spanjool ,de duik buddy van de gids. Mario kijkt eens kritisch naar mijn shorty en meent dat ik hem binnenste buiten aan heb. Ik kijk hem raar aan en kijk vragend naar Rob, hij heeft dezelfde shorty aan en die heeft hij hetzelfde aan als ik. Een kerel van de duikschool bevestigd dat hij wel goed om zit. Oké prima wijsneus hou jij je maar bij je eigen duikspullen.
We gaan richting de boot, waar mam nog wat foto’s maakt. Zij blijft achter op het strand om een boekje te lezen.

We moeten een kwartiertje op de boot. We hebben een bont gezelschap op de boot. We hebben Mario de Spanjaard die al 37 duiken op zijn naam heeft. We hebben nog een dikke Spanjaard aan boord die behoorlijk luidruchtig en aanwezig is, samen met zijn vriendin. Daarnaast hebben we ook nog de gidsen, en wat andere Nederlanders. Een Hollandse jongen is zo nerveus dat hij in de eerste 5 minuten zijn duikbril al 5 keer op en af heeft gezet en aan de band zit te klooien. Daarnaast hebben we nog wat oudere Nederlanders in jawel…..Tunderbird pakken. Zo zien ze er in ieder geval uit zwart met knal blauw, 2 mannen en 2 vrouwen. De andere man van wel 2 meter lang heeft een knal groen duikpak aan. Wat niet veel beter uitziet. Ok de boot remt af en de gidsen geven aan dat we ons klaar moeten gaan maken. Er komt een gids op me af met een fles en vest. Ik trek met hulp van hem en Rob alles aan en hoop dat ik op de rand van de boot kan blijven zitten. Het is dus de bedoeling dat je op het teken van de kapitein en gids, je masker en je ademautomaat vast houd met een hand, en je fles met de ander, je dan achterover van de boot laat vallen. Laat ik dat nou nog net een paar keer gedaan hebben bij de duiklessen in d’r pool. Anders had ik wel eens flink in paniek kunnen raken. De dikke luidruchtige kerel krijgt zijn teken. Hij heeft geen wetsuit aan alleen een zwembroek en zijn duik spullen, zonder zijn ademautomaat laat de gek zich achterover vallen. Hij is een beetje balla balla volgens ons.

Dan zijn wij aan de beurt. Voor ik het door heb ligt Rob al in het water. Ik geloof niet dat ik tijd heb, om lang te bedenken over hoe ik dit moet aanpakken, en Rob is er niet om te helpen. Ik hou dus alles vast en laat me gewoon achterover kiepen. Na 2 seconden voel ik al een hand aan mijn vest trekken en ben ik weer boven. Rob had van te voren mijn vest al op gepompt tot het formaat michelin mannetje. Ik kon dus niets anders dan drijven. We zorgen dat we nog even met z’n vieren bij elkaar komen en laten ons dan zakken.
Dit keer is het niet zo eng om het water vvor je duikbril te zien stijgen en te gaan ademen zoals de eerste keer. Ik voel de stroming aan me trekken dus ik hou me vast aan Rob. Anders ben ik hem kwijt. Tijdens de hele duik moet hij me enkele keren als een luchtballon uit de lucht graaien. Het enige wat daar grappig aan was, was dat hij heel verbaast om zich heen ging kijken van ‘He waar is ze nou?’ Ik was dan net in dode hoek aan het spartelen als een gek om weer beneden te komen. Zodra ik hem aan kon tikken ging een hand omhoog en trok hij meweer naar beneden. De drift duik was echt geweldig. We hebben zoveel mooie vissen gezien. Er was een vis die eruit zag als een soort van Breaker (yoghurt dingen van de Friese vlag) het dopje is dan zwart als hun mond. Het grote vierkant is fel oranje. De vorm van het visje zelf is wit, en loopt er als een soort zichtbaar skelet in het midden van de verpakking. Ook heb ik knal gele vissen gezien met fel paarse lippenstift op haha. En een vis die had een smalle bek en een klein lijfje maar een gigantische gele staat met een zwarte punt erop. Hij zag eruit alsof hij achterstevoren zwom. Maar als je dichtbij kwam zag je pas dat het zijn staart was.

Op weg naar de duikplek zagen we dat onze gids een flesje water tot de helft vulde. Onder water kwamen we erachter waarom. Hij pakte het flesje en rolde het tussen zijn handen. Hierdoor kwam er een geluid uit dat een beetje klonk als zo een doem geluid in een film, zo van dadelijk ga je schrikken of word je vermoord. Na een minuut kwam er een wit punt rifhaai. Ongeveer een meter lang. Echt super vet. Nadat we bij de haai weg zwommen hebben we er nog 4 gezien!! Echt super vet. Even later zagen we ook zeeschildpadden. In totaal hebben we er 4 gezien. Ëën was echt mega groot. Het schild zou niet tussen mijn of Rob’s armen gepast hebben. Als laatste hebben we ook 2 blauw gevlekte pijlstaartroggen gezien, met een doorsnee van 80 centimeter, en een mega grote kreeft die zich verstopt had onder een dikke steen.
Na ongeveer 35 minuten liet de gids een opblaasbare boei omhoog gaan en ging Mario naar boven. Hij had geen lucht meer. Rob, de gids en ik gingen nog wat rond kijken, tot de gids het genoeg vond. Hij zag er behoorlijk verveeld uit. Hij zat de hele tijd met het touw van de boei te spelen en ging de hele tijd van die rare houdingen aan nemen, om zijn rug, met zijn armen onder knie holtes, alsof hij zat, en dan weer in een halve spagaat. Echt heel vreemd, Rob en ik hebben een sein onderwater om aan te geven dat iets of iemand balla balla is. We het meerdere malen naar elkaar geseind tijdens de duik.

Toen we boven kwamen, waren we 58 minuten onder water gebleven. Het diepste dat we zijn gegaan is 25,1 meter!! Toen we bij de boot aan kwamen, was iedereen al aan boord. De dikke luidruchtige man was helemaal droog, en de nerveuze Nederlandse jongen ook. Ik kon er niets aan doen, ik moest toch even bij mezelf denken dat ik ze allemaal geklopt had, en niet zo een beetje ook. Ik was wederom ontzettend trots op mezelf, en Rob trouwens ook :D Aan boord komen was een stuk moeilijker dan eraf. Ik moest mijn vinnen uit doen, en Rob had mijn loodgordel al af gepakt. Toch moest ik mezelf met de duikfles op m’n rug het trapje op hijsen. Na het duiken heb ik sowieso altijd van die weke benen, dus met trillende benen ben ik het trapje opgeklommen. Daarna hebben ze me direct geholpen met het afdoen van mijn vest en fles. Rob had gelukkig een geweldige duik gehad. Dat we schildpadden en haaien hebben gezien, maakte zijn 250ste duik extra bijzonder. Omdat de duikschool al niet erg blij met ons was, hebben we het traditionele drinken van bier onderwater maar achterwege gelaten. De andere Nederlanders vonden dat we voor koffie en gebak hadden moeten zorgen Hahaha.
Na het duiken, zijn we de fietsen terug gaan brengen, en hebben we een tentje gezocht om te gaan eten. We hadden nog niet op traditionele manier gegeten, op de vloer in kleermakerszit. Zodra we een leuk restaurantje aan het strand vonden waar dat kon, hebben we plaats genomen. We hebben nog maar een keertje heerlijk rijst gegeten. Daarna zijn we onze snorkel spullen gaan halen. Het werd tijd dat mama ook eens wat vissen ging bekijken.
Zodra wij met de kop in het water lagen werd al duidelijk dat het geen strak plan was om te gaan snorkelen. Omdat er vrij veel boot verkeer in de buurt van het strand is, hebben ze een stuk afgezet voor zwemmers. Rob ging er onder door om te kijken of hij en eindje verder op wat beters kon zien. Omdat mam het fijn vond dat ze zich aan het touw vast kon houden, bleef ik bij haar. Ik ging op zoek naar de vissen, en haalde haar als ik iets leuks voorbij zag komen. Op het laatste hadden we nog een stukje gevonden met veel vissen en koraal. Nadat we daar een tijdje gekeken hadden, wilden wij terug naar het strand om te gaan relaxen. We zagen dat Rob in de tussentijd ook al uit het water was. Net toen we wilden gaan zwemmen, zei ik nog tegen mam let op, er zijn hier veel zee egels. Op dat moment schrok ik, maakte een rare beweging met mijn voet en hing er zelf met m’n tenen in.

Op het strand heeft rob er eens goed naar gekeken, en kwam tot de conclusie dat ik 3 keer gestoken was. 2 keer onder mijn dikke teen, en 1 keer in de teen ernaast. En beide net onder de nagel. Nadat mam vergeefs een poging had gedaan om ze met een pincet eruit te trekken, besloot ik om even naar de health clinic te strompelen. Want ook al zijn de naaldjes best klein, het doet enorm veel pijn.
Tijdens mijn uitleg heb ik ze geloof ik meerdere malen uitgelegd dat ik gestoken was door en zee eagle (zee arend) dit keer was ik degene die een beetje balla balla was. Die moeten ook gedacht hebben, wat een mafkees!! Maar door de pijn kon ik echt niet meer logisch nadenken. Nog steeds druipend van het zee water moest ik op een bedje gaan liggen. De kerel die me tot nu toe te woord had gestaan ging een andere vent halen. Samen gingen ze naar mijn prachtige knal paars gelakte tenen kijken. Toen kwam er nog maar een erbij om mee te kijken. Daarna besloot 1 om met een hamertje (zo een waar mee ze je knie reflex testen) boven op mijn dikke teen te gaan slaan. Ik heb het nog net niet uit gegild. Hij ging me uitleggen dat hij de naalden er niet uit kon halen, omdat ze te breek baar zijn. Ze komen er vanzelf uit. Maar tot die tijd kan het pijn doen. De enige manier om ervoor te zorgen dat ik er geen last van heb, is door de naalden te breken. Wat echt veel pijn deed. Onder het hamertje tik spelen vroeg hij of het nog pijn deed. Ik heb hem eens raar aangekeken, het was genoeg om hem te laten weten dat hij eerst moest stoppen met slaan voor ik dat kon voelen. Hij wreef over de teen en ik sloeg een klein gilletje. Het deed dus nog pijn. Na 10 minuten kwam Rob eens kijken hoe het ermee zat. Tegen die tijd had de kerel de naalden in mijn dikke teen gebroken. Tijd voor de andere teen. Het probleem daar is, dat ik een blauwe nagel op mijn teen heb. Zodra hij daarop begon te slaan, deed het nog veel meer pijn, en hij ging direct bloeden. Fijn dat heb ik weer. Hij bestudeerde de teen eens grondig, Rob keek eens mee “It’s a freaky toe” zei hij, “yes” knikte die kerel. En bedankt, ik weet niet of jullie het weten, maar ik lig hier behoorlijk wat pijn te lijden en jullie gaan het hebben over hoe freaky mijn tenen zijn ???? Maar goed na een half uur was de hele klus geklaard en het martelen afgelopen en mocht ik gaan.

Nadat we nog wat gerelaxt hadden gingen we douchen, we hadden ondertussen honger gekregen. We gingen naar hetzelfde restaurant als die middag. Om te beginnen namen we een cocktail we moesten Rob’s duikprestatie nog vieren. Hier werd ons ook duidelijk waarom Gili Trawangan een party eiland is. De kerel wilde ons aan de mushroom cocktail hebben “Highway to heaven, no transport needed” zei hij. Dit was tevens niet het laatste restaurant die van alles met mushrooms maakten. We zijn er nog een paar tegen gekomen. Bij ons in Nederland hebben wij het dan over paddo’s. Een paar tafeltjes verderop had een Australisch koppel wel een mushroom cocktail gehad, en waren dan ook echt in hogere sferen. De jongen wilde op het strand gaan plassen, maar hij kon niet lang genoeg stil blijven staan om zijn daad te doen. Daarna was hij met zijn vriendin aan het zoenen in een houding dat je dacht, gaan jullie het hier nou werkelijk doen of hebben jullie ook van die grenzen geen flauwe benul meer ??? :S Gelukkig hadden ze toch nog enige vorm van schaamte . Tegen de tijd dat ons eten kwam, zaten ze weer netjes rechtop aan hun tafeltje (ze zaten in een huisje zoals wij vanmiddag, met kussens zodat je op de grond kunt zitten).

Na het eten zijn we weer richting onze kamers gegaan. Daar hebben we nog wat gekaart. Rob had gewonnen, mede doordat mam bij het hartenjagen dacht dat we nog aan het optellen waren, in plaats van af. Dat was echt heel grappig hahaha.

Foto's zijn weer te vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html (even hele link kopiëren en plakken in de adresbalk)

Kus Milou