dag 24

Dag 24

Vandaag was een dag om nooit te vergeten, en niet snel te herhalen!!
De dag begint sloom. We gaan rond 9 uur ontbijten op ons gemakje. Daarna pakken we zover alles in, want om 12 uur moeten we de kamer uit zijn. Ik ga nog even aan het zwembad liggen met een boek, en mam en Rob gaan nog wat rondlopen en foto’s maken. Ik vergis me in de tijd en mam komt me om 20 voor 12 vragen of ik klaar ben. Ik weet me in een kwartier te douchen, aan te kleden en mijn koffer in te pakken. Onder tussen staan buiten al 4 man gereed om mijn kamer te poetsen, want de nieuwe gasten, zien we in de lobby, staan al klaar.
Vervolgens nestellen we ons ergens waar stroom en internet is en proberen daar de tijd door te komen tot 2 uur. Ik schrijf reisverslagen en val mensen lastig op Facebook, mam en Rob lezen.

Om 14.00 uur staat een glasjanus (tattoo, oorbellen een Indonesische gladjanus) klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Hij stelt de gebruikelijke vragen, in het gebruikelijke slechte engels, wat betekend dat hij de vragen stelt, maar geen drol begrijpt van wat we vertellen.
Het fiasco begint eigenlijk al op het moment dat de chauffeur ons bij de verkeerde terminal afzet. Hij zet ons bij international departures af, terwijl Lombok toch echt wel in Indonesië ligt. (Hieraan kun je dus merken dat hij ons in de auto niet begrepen heeft. We hebben uitgebreid vertelt dat we al 3 weken in Indonesië zijn, wat we allemaal gedaan hebben, en dat we nu naar Lombok gaan, het kan natuurlijk ook zijn dat hij het niet interessant vond :P). We vieten een karretje en sjezen daarna een kwartier rond met onze koffers, totdat we bij de domestic departures aan komen. intussen zijn ons wederom 20 taxi’s aangeboden.
Eenmaal bij de incheck balie, komt de eerste verwarring. We hebben een ticket van Lion air maar de vlucht word uitgevoerd door wings air. We doen een poging om bij Wings air in te checken. Een familie japanners maakt dat erg moeilijk. Ze hebben 20 dozen, tassen, zakken en koffers en de arme meid achter de balie wordt er een beetje dol van. Ze moeten alle tickets weer terug geven. Die komen verfrommeld uit broekzakken, beurzen en eentje graait eens diep in haar tas en haalt daar ook nog een popje uit, dat een ticket blijkt te zijn (dat ze nog geen 5 minuten geleden gekregen heeft). Ze checken hier namelijk bij het verlaten van de airport, of de spullen die je bij je hebt ook wel dezelfde zijn, als die je hebt ingecheckt. Ze krijgen dus van elke doos, tas, zak of koffer een label. Na ongeveer 10 minuten hebben ze het dan eindelijk voor elkaar.

We checken in, en kijken daarna vol bewondering hoe een fiets word geseald. Das echt bizar, aan de behendigheid van de sealers te zien doen ze dat wel vaker.

We gaan op zoek naar eten, voor de verandering hebben we nog maar eens honger. We vinden 2 restaurants, de ene eigenaar komt aan sprinten en begint ons al naar een tafel te loodsen. Aangezien we dat behoorlijk irritant vinden gaan we demonstratief bij de buren zitten. Tijdens het eten luisteren we naar de berichten die worden omgeroepen. Het volume staat op doof en slecht horend dus je komt er eigenlijk niet onderuit om er naar te luisteren. Ze hebben een standaard bandje dat aan geeft de pass-en-gers ( De vrouw legt de klemton elke keer op; en, het engels is hier ook echt voortreffelijk :P) voor de vlucht naar…… vertrekken vanaf gate…… De vlucht en gate verschillen dus elke keer. We vermoeden nu dat er iemand is die dat elke keer snel roept wanneer het bandje afgespeeld word. Maar ze gilt het, en loei hard, en op een manier alsof ze het elke keer net op tijd bedenkt. Dan krijg je dus de “all the pass-én-gers to JAKARTAAA to gate SEV-ÉN-TEEEEEEEN. We moeten elke keer weer lachen, de mensen hier zijn echt komisch.
Na het eten lopen we langzaam richting de gate. We moeten eerst een roltrap op en komen dan bij de douane. Eenmaal door de douane moet je naar links of rechts. Recht voor ons staan weer 5 mensen of we een masaas willen!! Nou vraag ik je, doen ze dat nou express? Overal waar we komen, op straat, in het hotel, als je bij een restaurant zit, op het vliegveld overal willen ze je masseren!! We denken er serieus over na om een shirt te laten drukken met op de voorkant: NO Massage, NO transport. Op de achterkant: NOT today and NOT tomorrow!!

We lopen eerst nog wat rond, mam koopt een tas, ik koop een kinderbueno die gesmolten is, en Rob een ijsje. We staan nog wat te wachten maar het duurt nog 20 minuten voordat de gate open gaat. Gate 16 staat op ons tickets, en op de schermen. Mam en Rob komen aan de praat met een Nederlands koppel, en ik zoek een stoel en lees nog wat. Na een tijdje zie ik een rij bij gate 15 en loop weer richting mam en Rob die nog steeds staan te kletsen. Ze staan in de buurt van de gate, dus ze houden alles in de gaten. Maar er staat nog niet op het scherm dat we kunnen boarden, en op het scherm van de gate staat ook niets. Het is ondertussen 10 voor 5, officieel zou ons vliegtuig nu moeten vertrekken. Dan horen we het: “All passangers for flight .....to Mataram board imidiatly!” Ze zijn dus wel gewoon aan het boarden, maar dan bij gate 15! En er staat geen rij, want in het vliegtuig zijn maar 80 stoelen en daarvan zijn er wel geteld 32 van bezet! De kerel zegt: dat we snel moeten rennen, we zijn de laatste die bij de bus aankomen, die ons naar het vliegtuig brengt. Wanneer mam het vliegtuig ziet krijgt ze het al benauwd. Het is haar te klein, en ze vind het 10x niets. Natuurlijk is dat voor Rob en mij het moment om grappen te gaan maken. Wanneer ook nog maar 1 motor draaid, en we komen in beweging gaan de grappen pas echt goed los. We hebben hele scenario’s bedacht, waarbij we neerstorten en dat soort dingen. We zitten op de eerste rij. Wanneer het vliegtuig vertrekt, tovert de stewardess een stoel tevoorschijn uit de muur bij de deur naar de cockpit en gaat zitten. De vlucht duurt 20 minuten. Wanneer we de stewardess aankondigt dat we onze riem weer om moeten, voor de landing, heb je niet het idee dat je tijd hebt gehad om hem überhaupt af te doen. Dan begint de hel pas echt! De landing word ingezet, maar halverwege trekt het vliegtuig weer op. Dat is echt een akelig gevoel. Mam kijkt niet bepaald blij. We merken dat we een paar keer draaien. We hebben geen idee of we nu terug vliegen naar Bali of niet. Ik heb de bergen op Lombok al 2 keer voorbij zien komen. Bij de 3e keer gaan we dalen. Op een nog later moment dan bij de eerste keer, trekt het vliegtuig wederom op. Dit was nog smeriger dan de eerste keer. Het probleem is dus, dat het flink onweert op Lombok. Ze hebben het vliegveld een half uur gesloten wegens slecht weer. Naast het feit dat dat het vliegtuig uit het niets elke keer optrekt, hebben we ook nog behoorlijke turbulentie omdat we door dikke wolken heen moeten, waar ook nog eens regen uit komt. Mams gezicht staat op dit moment ook op onweer. Ze is absoluut niet meer blij! Zelfs de stewardess trok een vies gezicht bij die 2e keer optrekken. Ze ruimt haar stoel nu op om plaats te maken voor een technische knaap die de cockpit in wilt. Daarna roepen ze ook om, wat er aan de hand is. Na 10 minuten gaan we een derde poging wagen. Dit keer komen we aan de grond. Het ging niet echt gladjes, maar de meeste zijn allang blij dat we beneden zijn, heel huids!! Het applaus barst dan ook los zodra we stil staan. Rob en ik moeten lachen. We hebben in ieder geval waar voor ons geld hahaha. In plaats van 20 minuten hebben we een uur en 10 minuten gevlogen en dat voor €7,- de man!
Op Lombok regent het nog steeds, en niet zo zuinig. Aangezien we helemaal vooraan zitten, moeten we als laatste eruit. Door de raampjes zien we dat iedereen een paraplu krijgt, dat is fijn. Tegen de tijd dat wij aan de beurt zijn, staat er niemand meer. Mam loopt naar beneden pakt een paraplu, maakt hem open, kappot. Rob loopt erachteraan, pakt een paraplu, kappot. Ik kijk ernaar en ik denk: Ik ga echt niet 5 paraplu’s proberen voor ik 1 fatsoenlijke gevonden heb. Ik pak snel het handbagage koffers van mam en Rob, en zet hem op een lopen, terwijl die 2 nog paraplu’s aan het openen zijn. Ik ren een stukje, dan bied een meid me om haar paraplu te delen. Daar zeg ik geen nee tegen. Het is misschien warme regen maar je wordt er net zo nat van, als de koude regen van thuis. Ondertussen komt Rob achter me aan rennen, zonder paraplu. Hij pakt de koffers en rent terug naar mam. In de tussentijd is er iemand van de vlieghaven komen aanrennen met een fatsoenlijke paraplu. Wanneer ik bij de ingang sta te wachten komen mam en rob aanlopen. Ze liggen in een deuk. Dan wil Rob de tegelvloer oplopen, die door de regen spiegelglad is geworden, en hij gaat bijna onderuit. Nu is het mijn beurt om te lachen. Door zijn schijnbeweging heeft ie zijn slipper naar de mallemoer getrokken hehe. Wanneer we bij de bagageband staan te wachten, komt een engels meisje naar ons toe om te vragen of we ook zo bang waren. We zeggen dat mam wel bang was, en ik alleen misselijk. Ik kan niet tegen dat gevoel, dat je maag een halve meter omhoog komt, getver. Die attractie in de pretparken sla ik altijd over. Het meisje zegt dat ze alleen reist, en dat ze zo bang was, dat de passagier aan de andere kant van het pad haar hand had vast gehouden. Ze kon er nu wel om lachen.
De bagageband is hier ook apart. Hij loopt niet in een rondje, zoals normaal. Maar hij eindigt gewoon na 10 meter. Als je niet snel genoeg bent kun je dus je koffer aan het einde oprapen, op de hoop van alle koffers, waarvan de eigenaren te langzaam waren. Dat waren er gelukkig maar een paar.
Als we de luchthaven verlaten, staan 3 man klaar om ons te helpen met onze koffers. Je kunt hier blijkbaar niet met het busje tot aan de ingang, we moeten dus door de regen naar het busje. Mam en ik krijgen een paraplu. Rob heeft handen te weinig, dus die moet door de regen. Wat een dag!! Eerlijk waar we hebben niets uigevoerd vandaag maar we zijn gesloopt, nu al!
Gelukkig is een van de mannen heel behulpzaam, en hij spreekt redelijk goed engels. Hij vertelt waar we naar toe gaan, wat daar te doen is en waar we moeten zijn om te eten, te pinnen of om nog ergens een drankje te doen. Ook verteld hij hoe we morgen op Gili Trawangan komen. Het grote mysterie waar we nog niet uit waren. Ook vertelt hij dat we moeten pinnen, want op Gili is maar 1 pin automaat voor het hele eiland. Hij verteld wat meer over Gili Trawangan. Het is een party eiland aan het worden, waar geen stromend water is. Je moet daar dus alles doen met zoutwater! Dat word nog leuk.
In de tussentijd zijn we aangekomen bij het hotel. Het is donker, maar gelukkig is het gestopt met rennen. We checken in, en worden naar onze kamers gebracht. De koffers worden in een kar geladen, en de jongen trekt de kar achter zich aan. Als de wielen van hout waren geweest, was het net alsof we in de middel eeuwen waren. Zo een kar moet je je voorstellen. Wat een mensen, wat een cultuur, wat een land!!! Zelfs na 3,5 weken in Indonesië staan we nog steeds verstelt van wat om ons heen gebeurt, je blijft van de ene verbazing in de andere vallen. De kamers zijn een beetje gedateert. Maar voor een nacht is het prima te doen.
We zijn alleen elkaar, maar ook onszelf een beetje lastig. Na wat heen en weer gemok blijkt dat we alle drie geen honger hebben, alleen trek in wat lekkers. Het word dus weer chips, chocola en cake als avond eten. We gaan opzoek naar een winkel. Gelukkig heeft de kerel in de auto al laten zien waar we moeten zijn. Wanneer we het hotel uitlopen, lopen we tegen een kerel aan met paard en wagen. Ja hoor ook dat nog. Alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is. Hier bieden ze je geen taxi aan, maar een paard met wagen :P Kunnen we er alvast aan wennen, want op Gili Trawangan mogen geen voertuigen met motor. Daar heb je de fiets of de paard met wagen.
Nadat we eten hebben ingeslagen,en terug zijn in het hotel, heb ik zo’n slechte zin, dat ik een hele rol Oreo koekjes in een keer naar binnen werk. Ik krijg van de chocola na een half uur weer goede zin. Ik geef samen met mam een concert voor Rob die vol concentratie mijn reisverslagen verbeterd. (Ik moet bekennen dat ik een persoonlijke assistent heb, om mijn Nederlands een beetje draagbaar voor jullie te maken :P) We zingen Cheecky girls, Take That, Pussycat dolls en Grease. Ik weet niet hoe mam aan dr muziek komt, maar daar staat me toch een hoop zooi op die ipod.
Daarna kaarten we nog een potje (hartenjagen) Onze nieuwe bezigheid ’s avonds. Dit keer wint mam, Rob heeft de andere avonden gewonnen
Zoals ik al zei, een behoorlijke dag, die we alle drie niet snel nog een keer willen meemaken! Morgen moeten we weer verder. Ze zeggen dat we daar op het paradijs aan komen, maar als gili trawangan ons net zo welkom heet als Lombok, dan voorspelt dat niet veel goeds!
Kus Milou