Dag 2

Onwerkelijk, dat is het enige woord wat hier in Jakarta toepasselijk is. Het woord kan op verschillende manieren gebruikt worden hier.
Het eerste wat onwerkelijk is, is het contrast tussen arm en rijk. We verblijven in het Santika hotel zie link voor de foto’s (http://www.booking.com/hotel/id/santika-premiere-jakarta.nl.html?aid=311093;label=santika-premiere-jakarta-BubsWiycFZgM7ZiAm2DNQwS5286285804;ws=&gclid=CKPChN-QjagCFUl76wodaG3ZCw) Eerst eet je in een luxe hotel, alles is van marmer, al het personeel buigt naar je als je langs komt, zodra je de trap af komt staat een heel team (6 man :S) voor je klaar om de deuren voor ons te openen, Zit je op het terras blijft iemand bij de deur staan kijken of je nog wat wil, Lig je in het zwembad staat iemand te kijken of je een handdoek wil als je eruit komt, als je iets speciaals wilt eten tijdens het buffet komen ze alles brengen, ik had een super duffe actie met m’n ijsthee. Staan ze met 2 man naast me om uit te leggen hoe ik m’n ijsthee moet drinken (ik kreeg een glas ijsthee en een kannetje met suikerwater, dan kun je zelf bepalen hoe zoet je hem wilt, maar dat wist ik niet dus ik steek m’n lepel in het kannetje om te proeven en dat was blijkbaar nogal een vreemde actie :P) en zodra we buiten kwamen, kwam Tadang al aanrijden zodat we nog geen meter naar de auto hoefden te lopen. Maar je bent de oprijlaan nog niet af en je ziet de viezigheid van de arme mensen al. Vooral na de indrukken die we gisteren op hebben gedaan komt dat weer best hard aan. Dit keer ben je er wel op voorbereid dus vandaag viel de schrik wel mee. Tot we in het business gedeelte van de stad kwamen. Daar lag geen vuiltje op de stoep, er staan overal hekken om de gebouwen met bewaking. Super mooie gebouwen trouwens met alles erop en eraan. Het contrast tussen rijk en arm is echt immens. Langs de snelweg liggen aan het water de ergste krotten tegen een muur op gebouwd. Die muur is ongeveer 4 meter hoog. Dat doen ze hier trouwens overal om de lelijke krotten een beetje te verbloemen, zo van we zetten er een muur voor dan zie je het niet meer. Maar goed achter die muur staan dus mega grote en mooie huizen. met opritten en voortuintjes, en zelfs een villa met een mega glazen aanbouw en een privé zwembad. Rijk en arm zijn hier letterlijk door een dunne muur gescheiden.

Wat ook best wel onwerkelijk is, is wederom het verkeer. Het is zo bizar we doen er elke keer bijna een uur over om naar ons hotel te gaan dat net 20 kilometer buiten het centrum ligt. En toch krijgen ze het voor elkaar om regels toe te passen in deze chaos. Het is namelijk zo dat je tijdens de spitsuren met minimaal 3 mensen in de auto moet zitten wil je het centrum in mogen. Dan denk je och gek daar letten ze toch niet op. Nou daar vergis je je in. Er stonden langs onze weg minimaal 10 agenten te controleren en we hebben zeker wel 5 auto's gezien die en boete kregen. Voor het centrum staan dan ook heel veel mensen naast de weg te liften. Zij geven de chauffeurs dan geld zodat ze mee mogen . In het centrum stonden ook nog eens bizar veel agenten te controleren, er stond zelfs een soort info bali op een splitsing waar 3 agenten in zaten. Bij het nationaal monument hebben de agenten ook soort van kantoren :P Het zijn gewoon omgebouwde caravans, echt heel funny.

Wat het ook behoorlijk onwerkelijk maakt is de aandacht die wij krijgen. Je zou denken dat ze er in het rijke gedeelte niet zo moeilijk over doen. Maar daar was het nog veel erger haha. Gelukkig heeft Tadang ons een beetje kunnen uitleggen waarom. Zoals we al vermoedden zien de mensen hier in de stad niet veel blanken zoals ons (en jullie kennen mij als er iemand wit is, dan ben ik het, 'blanda' roepen ze de hele tijd, wat 'blanke' betekend) dus dat maakt ons al boeiend, het feit dat ik ook nog een jonge mooie meid (niet mijn woorden) ben maakt het er niet beter op. Tijdens de tour van het rijke gedeelte zijn we gestopt om foto’s te maken van het presidentieële paleis, hier ging het nog goed. Daarna zijn we naar het nationaal Monument gegaan. Hier gingen we eerst nog wat foto’s maken van een ander standbeeld. Daar werden we op een brug de eerste keer gevraagd voor een foto. De oude Fu Yung Hai (nieuwe bijnaam voor iedereen die wij niet zijn, ook wel tjaptjoy genoemd :P) dacht dat we de foto wel even voor hem konden afdrukken ter plekke, de mafkees. Tadang leek het een beter idee als we een foto van ons drieën zouden maken en die een paar keer zouden afdrukken om uit te delen, net als beroemdheden. Hij vond het hilarisch. Het werd ook hilarisch. We waren het Nationaal monument nog niet binnen of we werden weer aangetikt, In de rij om de toren in te gaan weer 2x. Boven dacht Rob, ik help ze even. Iedereen keek ons al aan en hij, al wijzend naar mij "you want picture??" voor ik het wist stonden 10 camera's op me gericht en stonden ze letterlijk te duwen om naast me staan. Echt mega mega bizar. Ik heb denk ik in totaal met 30 mensen op de foto gestaan vandaag.

Nadat we uitgekeken waren bij het Nationaal monument heeft Tadang ons naar het winkelcentrum gebracht. Het staren ging hier nog even vrolijk verder, ongeveer 2 van de 3 hoofden volgden ons. Dit was het laatste onwerkelijke van vandaag. Bedenk je ongeveer een hal zo groot als het Mecc, met in het midden roltrappen zoals bij V&D. In totaal 6 verdiepingen aan spullen en op de 7e verdieping een foodcorner met wel 20 stalletjes verschillend eten. Ok als je dat hebt, stop dan al die 6 verdiepingen vol met kleine stalletjes, met iedere centimeter bedekt met spullen, tot aan de nol vol meters opgestapeld. De paden tussen die stalletjes zijn ongeveer 1 meter breed en dat is het. Een doolhof aan spullen dus. Van sieraden tot trouwjurken, van massage stoelen tot nep planten, van kleding tot speelgoed, van nagellak tot burkini’s, van pruiken tot naaibenodigdheden en van ipods tot hoofddoeken van Ed-In Mode. De winkelbediende van de massage stoelen vond Rob zo grappig dat hij persé wilde dat hij in die stoel ging zitten. Maar Rob wilde niet. Nadat de kleine opdonder (dat zijn ze hier trouwens allemaal)Rob niet zo ver kreeg om in de massagestoel te gaan ziteen, dacht hij dat hij hem kon optillen om hem in die stoel te zetten. Iedereen die stond te kijken moest lachen, het was ook geen gezicht hij kwam met zijn gezicht net tot Robs navel. Hij heeft het na 2 pogingen maar opgegeven. Als we niet zoveel aandacht kregen zou je bijna een complex krijgen van hoe smal ze zijn 2 billen van hun past in een bil mij. Behalve in de rijkere buurt en het hotel daar zijn de mensen opvallend zwaarder dan tussen de krotten)

Daarna gingen we terug naar het hotel om even te zwemmen (in de regen) en om te gaan eten. We hebben voor 629.000,00 gegeten. Aan de munt eenheid moeten we nog even wennen. Het lijkt wel monopoli. Dit keer was het voor 3 man €50,- wat echt heel veel is. In het winkel centrum hebben we voor 2,- de man gegeten en gedronken :P daar kunnen wij thuis niet voor koken. Maar goed het is wel lastig met eten. Je moet de hele tijd opletten wat je eet. We mogen niets eten wat niet voor onze neus warm gemaakt word. Behalve in het hotel, daar wordt alles met bronwater afgespoeld en kunnen we ervan uitgaan dat het eten op een hygiënische manier wordt bereid. We hadden dan ook geen zin om vanavond weer die vieze straat op te gaan, op zoek naar een restaurant dat er betrouwbaar genoeg uitzag. Ooh en om even op Romans berichtje van gisteren terug te komen, en voor wie het interessant vind. Ik had gelijk mijn darmen hebben het maar 1 dag volgehouden :D
Voor de rest voelt iedereen zich prima trouwens. Alles gaat goed.
Dat was Jakarta morgen gaan we weer verder naar Bogor.

Jullie horen nog van me,
Kus Milou