Dag 22

Vandaag heb ik lekker uit ge slapen, ik had geen zin om alweer vroeg op te staan, en de wekker te zetten. Helaas werd ik wakker met een stijve nek. Ik had gisteren tijdens het skypen vergeten om de airco lager te zetten. Ik verga van de pijn zodra ik mijn hoofd 10 centimeter naar links draai. Niet goed hé. Mam en Rob hadden al ontbeten, dus dat moest ik nog even gaan doen. Ik moest ook snel eten want ik was een beetje aan de late kant (je kon tot 10.30 uur eten, ik ging om 10.15 uur :P)

We hebben alle vieze onderbroeken bij elkaar geraapt en zijn naar de wasserij gegaan. Ondertussen hebben nog een paar man ons gevraagd voor een Taxi en iemand wilde ons een oor aan naaien door ons veel te veel te laten betalen voor onze was. We vonden een kleine wasserette met een rose kuiken met een wasdroger met een gasvuur er in. We konden de was voor een goede prijs laten doen en konden het diezelfde dag nog ophalen. Dat was erg fijn.

We lopen via het strand terug. Ik ben al sinds ons vertrek uit Nederland met een kapotte zonnebril aan het rennen, en ik heb nog niet de moeite genomen om een nieuwe te kopen. Bij een stalletje aan het strand zoek ik een nieuwe uit. Een echte nep RayBan. Na wat onderhandelen betalen we 110.000 ruppies voor een zonnebril en 2 kettingen. Dat is net €8,- we hebben de gluiperd dus een flinke poot uitgetrokken héhé.

Bij het hotel reserveert mam 3 bedjes op het strand terwijl Rob en ik onze zwemspullen gaan halen. Mam doet een poging om mijn nek los te krijgen, maar met weinig succes. Nadat we ons eens flink gescrubt hebben in zee, gaan we wat relaxen op het strand tot we honger krijgen. Johnny, de man die onze reis heeft geregeld, schrijft in zijn papieren dat we ergens een restaurantje waar je op plastic kuipstoeltjes, met de voeten in het zand moeten gaan eten. Dus daar gaan we naar opzoek. Wanneer we een uithangbord met pannenkoeken tegen komen zijn we verkocht. Zodra Rob op de stoel gaat zitten, zakt die een halve meter in het zand, super funny. We eten lekkere pannenkoeken met pisang (banaan) en pisang goreng.

Op de terugweg komen we wederom langs de masaas vrouwtjes. Dit keer gaan we onderhandelen, ik moet van mijn nekpijn af. Zodra de onderhandeling klaar is, word ik in een stoel gepijnigd. De rest van de vrouwtjes, een stuk of 6 proberen mam en Rob nog zover te krijgen om ook een masaas te nemen, maar helaas. Het vrouwtje gaat me flink te lijf, ik heb nog nooit zulke gezichten getrokken, Rob die staat te kijken of alles wel goed gaat, vind het wel grappig. Ik leer van het vrouwtje ook dat Milou ‘kom hier’ in het Balinees betekent. Uiteindelijk werkt de masaas wel redelijk, ik kan mijn hoofd weer draaien, al word het na een kwartier weer iets erger.

We gaan aan het groootste van de drie zwembaden liggen, waar nog 3 bedjes in de zon vrij zijn. Het zwembad is echt levensgevaarlijk. Zowel mam als ik stoten onze tenen en vingers aan trapjes en randen die je helemaal niet ziet in het water. Als we klaar zijn gaan we douchen en eten.
We lopen langs het strand om niet langs de verkopers op de weg te hoeven. Dan komen we bij een super gezellig restaurantje. Ze hebben tafeltjes op het strand, tussen de vissersbootjes.Hier hebben we heerlijk gegeten. Met een kilo zand in de teenslippers lopen we over de donkere weg weer terug naar het hotel. In het restaurant zit een Nederlands koppeltje dat ons na het eten aan spreekt. De jongen zegt precies waar het in Bali om gaat. “Ze zien je als toerist, als een wandelde portomee.” Zij waren in Kuta geweest, het Salou van Bali. Daar zou het nog 10 keer zo erg moeten zijn als hier in Sanur, en zelfs hier is het al erg.

In het hotel gaan we gezellig een potje kaarten. Helaas doet mam niet mee. Ze ziet mijn bed, gaat erin liggen en is binnen 5 seconden vertrokken. Rob en ik spelen een potje pesten, hij raapt vooral veel kaarten :P

Morgen gaan we verder met relaxen.

Kus Milou