Dag 12

Na het ontbijt zijn we richting Yogjakarta gegaan. Als eerste zijn we gestopt bij een tempel. Een heel kleintje maar. Daarna zijn we bij een iets grotere gestopt, maar daar zijn we niet naar binnen gegaan. We hebben alleen wat foto’s gemaakt..Om niet te vroeg bij het hotel aan te komen nam Tatang de toeristische route via kleine dorpjes. Al snel kwamen we de eerste ravage tegen van de vulkaan uitbarsting van de merapi vorig jaar oktober. Als je dat ziet ben je echt stil. Het is een rivier aan stenen, zwart zand en modder. Alle bomen, huizen, werkelijk alles is weg. Het idiote eraan is, dat het voor de mensen hier geld kan opbrengen. Boven op het puin staan kleine standjes met foto’s en DVD’s van de uitbarsting. Ze staan dus op het verwoeste huis van iemand anders geld te verdienen. Daarnaast maken ze van de grote vulkaanrotsen die met de lava naar beneden zijn gespoeld, beelden en potten. Die worden wel gewoon in een winkeltje langs de straat verkocht. Na die eerste blik zijn we verder gereden richting de vulkaan. Onderweg kwamen we langs een marcheerende groep schoolmeiden. Tatang vertelde dat ze op maandag (want dat is het vandaag) altijd doen marcheren. Niet alleen schoolkinderen, maar ook politie, het leger, al dat soort mensen. Verder doen ze dus op maandag niet veel op school, alleen marcheren en wat kletsen over het weekend :S Beetje raar. Op school dragen ze ook elke 2 dagen een ander uniform. Vandaag droegen we soort van sportkleding. Op dinsdag en woensdag hun Batik uniform. Op donderdag en vrijdag hun gewone uniform en op zaterdag hun nette uniform met een gilet en das.

Iets later die dag zijn we gestopt bij een uitkijk punt, met zicht op de Merapi, Tatang ging na 10 seconden boven weer snel terug ,want hij had het koud. Hij is al een paar dagen verkouden. Tegen de verkoudheid krijgt hij elke avond een massage waarbij ze met koperen munten schaafwonden op zijn rug en schouders maken. Ze geloven hier dat, dit werkt. Wij geloven er niets van, want z,n verkoudheid wordt met de dag erger. Toen we terug bij de bus kwamen, was Tatang met iemand aan het praten. Tatang liet ons zien hoe de man zijn geld verdient. De man koopt potten en pannen in, van die grote industriële waar je in grote keukens mee kookt. Vervolgens kunnen mensen in het dorp deze potten en pannen kopen. Maar omdat zij geen geld hebben om de potten te kopen, kunnen ze de potten op credit bij de man kopen. Pottenen pannen op credit!!!!!! De man gaat dan elke dag bij de mensen langs om het geld op te halen. Als je een dag niets hebt, moet je de dag erna dubbel betalen. Na een maand is de pot, of de pan van jou. Tatang verteld ons later dat hij datzelfde gedaan had met schoenen, tassen en kleding. Hij was alleen bankroet gegaan, omdat ze hem niet op tijd haden betaald. Kun je het je voorstellen? Dat je je schoenen op credit moet kopen? Of je keukengerij. Nu snappen we ook hoe al die mensen hier aan mobieltje komen met alles erop en eraan.

Even later komen we aan op de vulkaan, de Merapi. Hier vallen we echt stil. Boven op de berg zijn Complete dorpen weggevaagd door de lavastromen. Grote dalen zijn er ontstaan door de stromen. Alle bomen en planten zijn weg. Het ziet er een beetje uit als een zwarte woestijn met hier en daar brokstukken, van iets wat ooit een huis moet zijn geweest. Ze zijn wel weer begonnen met weder opbouw. Op sommige stukken hebben ze nieuwe plantjes geplant. Voor de rest hebben ze alleen maar hutjes gebouwd voor toeristen. Ze verkopen eten, sieraden of je kunt een crossmotor huren om verder de vulkaan op te rijden. Ik weet niet waar we stiller van worden, de totale verwoesting of de manier waarop ze er hier mee omgaan. Ik zie tijdens het lopen al 5 plekken waar ze toilet huisjes aan het bouwen zijn. Verder zie je overal van die aziatische of chineese toeristen die met hun peace vingers vrolijk poseren, met de dode bomen op de achtergrond. Wanneer Tatang ons vraagt of we ook een foto willen zeggen we alle drie direct nee. Er zijn hier zoveel mensen dood gegaan omdat ze het huis waar zo lang, en zo hard voor hebben gewerkt niet achter wilde laten , de idioten staan hier vrolijk rond te trampellen. Echt bizar!!!!

Na een half uurtje verbazing gingen we weer op weg. Tijd voor wat Makkan (eten) We stopte bij een klein restaurantje. We kregen soep, met rundvlees. Zowel het vlees als de ingewanden. Jammie jammie. We hebben alle 3 de ingewanden laten staan, Tatang heeft er heerlijk van genoten. Hij vertelde onderweg dat we in Yogjakarte een torvedo van een paard moesten eten. Hij haalt zijn v’s en zijn p’s door elkaar. Hij had het eerder als eens over Javan (Japen) en een vaard (paard). Na een paar keer vragen, hij lag namelijk helemaal in een deuk,kwamen we erachter dat het om de wiener van het paard ging. Ook hiervoor bedankten we alle 3. Hier hebben we wederom het record verbroken. Vandaag hebben met 4 man voor €3,80 gegeten en gedronken!!!

Daarna zijn we direct naar het hotel gereden. Het is wederom luxer dan het vorige. Hier buigen ze nog dieper en vaker, en staan ze met nog meer man bij de deur je op te wachten.
’s Avonds ben ik alleen in het hotel gebleven. Ik had even behoefte aan een moment voor mezelf. Ik heb wat geskyped, gemsnt en ik heb Grey’s Anatomy gekeken. Mijn avond eten bestond uit: chocolade koekjes, lekker lekker :D. Mam en Rob gingen naar het Ramayana ballet.
Hier hun verslag:
Bij het opluchttheater aangekomen, mochten wij deelnemen aan een Indonesisch buffet, tijdens het buffet, werd er muziek gemaakt op javaanse instrumenten, en werd er op een speciale manier bij gezongen. ( wij vonden het nog erger klinken dan de krolse kat van de overburen bij ons thuis). Na het buffet, zijn wij naar de balletvoorstelling gegaan , en waren erg onder de indruk van de lichaams beheersing van de dansers en danseressen, en van de mooie kostuums.

Foto's zijn weer te vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html

Kus Milou