Dag 13
Door: Milou
Blijf op de hoogte en volg Milou
19 April 2011 | Indonesië, Jogjakarta
Vanochtend heerlijk gegeten. Pannenkoeken, wafels, omelet met spek, fruit, toast, Lekker Lekker. We hebben in geen enkel hotel zo een uitgebreid buffet gehad als hier. Je krijgt zelfs witte bonen in tomatensaus en sushi. Het is maar wat je lekker vind op de vroege ochtend.
In Yogjakarta is veel te zien en te doen, We blijven hier daarom 3 nachten. We hebben dan 2 volle dagen om alles te doen. De eerste stop is bij de Batik kunstenaar, Kabul Picasso de 2de. Ik zal eerst even het principe van Batik uitleggen. Je neemt was (bijenwas, parafine en nog iets) vervolgens zorg je ervoor dat dit goedje smelt en gesmolten blijft. Je hebt dan een soort pen met een bakje eraan en een tuitje met een gaatje erin met verschillende diameter. Een pen meteen klein tuitje voor de dunne lijntjes, en met een groot tuitje voor de dikkere lijntjes Dat bakje vul je met was, uit de pen komt dan was en daarmee kun je vormen op het stof maken. Wanneer de was droog is dompel je de stof in verf. Alle plekken die niet bedekt zijn met was worden geverfd. Je moet dus voor elke kleur andere delen van het doek met was bedekken. Wanneer je scheurtjes in je verf wilt dan gebruik je kaarsenwas. Mr Kabul gebruikt deze techniek om kunst mee te maken, hij gebruikt maximaal 28 kleuren. Rob en mam hebben een batikschilderij gekocht. Echt heel mooi. De maskers van Java, Bali, kalimantan en sumatra kalimantan. Ik mocht zelf ook eens proberen, het was echt heel lastig. De was loopt heel snel uit het pennetje. Als je dunne lijntjes wilt trekken moet je heel snel zijn. Het is dus echt een pokke werkje. Meneer Kabul heeft een klein kunstschooltje waarbij hij zijn leerlingen de Batik kunst leert.
De volgende stop was de sigaren fabriek ramayana. Onze gids was een meisje van 18 jaar. Ze schaamde zich dood omdat ze een dik oog had, Quasimodo 2 :D Nee het was best zielig. De rondleiding was echt leuk. Het werd wel direct duidelijk waarom sigaren zo duur zijn. Er werken 300 medewerkers, waarvan 90% vrouwen. Alles word met de hand gedaan. Het is echt een friemel werk. We mochten helpen met het ontnerven van de tabaksbladeren, en ik heb een sigaar gerold. De kleine sigaren worden met machines gemaakt, de grote worden met een hulpmiddel zelf gerold. De tweede laag van alle sigaren wordt wel handmatig gerold. De bandjes en de verpakkingen worden ook allemaal handmatig angebracht. Ook drum word hier gemaakt trouwens. Omgerekend kost drum hier €0,80!! Sigaren kosten misschien €1,20 per doosje. Wanneer je in de fabriek werkt heb je het best goed gedaan. Deze mensen krijgen zelfs pensioen als ze ophouden met werken. Het werk is ook niet heel vies. Met al die vrouwen kan het ook niet ongezellig zijn. Aan ergonomische werkplekken doen ze hier niet haha. Als je aan de machine zit, zit je 8 uren op een houten kruk!! Als je daar dus een paar jaar gewerkt hebt heb je pas een houten kont hahaha.
Oké op naar de Batik fabriek. De Batik techniek die meneer Kabul gebruikt, komt van de traditionele Batik stoffen. Deze stoffen zijn traditioneel voor Indonesië. Hier gebruiken ze de stoffen voor kleding, hoeden, pannenlappen, tassen enz. In de fabriek zien we hoe de stoffen gemaakt worden. De grote doeken worden niet met kleine pennetjes bedrukt, maar met stempels. Dat gaat wat sneller. Echte Batik is trouwens van 2 kanten bedrukt. Ook bij Batik doen vrouwen het priegel werk. Zij doen het werk met de pennetjes. De mannen mogen de Batik met de stempels bewerken.
De laatste bezichtiging is bij de zilver smid. Dat is echt bizar werk. Al die kleine krulletjes worden met de hand gemaakt. Het meisje dat ons rondleidde ratelde het een beetje af, Volgens mij wilde ze ons binnen 5 minuten in de winkel hebben. Waar we natuurlijk niets gekocht hebben. Ook hier is zilver duur.
Etenstijd!!! We gingen naar een modern restaurantje waar ze ook andere dingen hadden dan alleen Nasi. Ik heb lekker Pizza gegeten. Wel opvallend was dat er hier op een margarita vlees, olijven en uien zitten :S Ik had extra een margarita gepakt, omdat op al de andere pizza’s olijven en uien zaten. Toen moest ik die dus ervan halen, want als ik iets niet lekker vind (en dan hou ik het netjes) dan is het dat wel. Maar je zit dan aan tafel met iemand die excuusjes verzint om niet met ons mee te eten omdat hij het te duur vind en ons niet op kosten wil jagen. Ik schaamde me wel een beetje. Maar uiten en olijven krijg ik echt niet door mijn strot, dus ik heb het er toch afgehaald.
Daarna gingen wij even souvenir schoppen. Onder het eten was het gaan regenen. Dat is hier normaal in de middag. Over het algemeen vielen de buitjes terwijl we in het busje zaten. Maar vandaag moesten we er toch even doorheen. Bij de winkel waar we stopten kwamen ze direct met paraplu’s aanrennen om ons droog naar binnen te leiden. Dan voel je je toch een beetje opgelaten. Zelf staan ze in de regen.
Onze laatste stop was bij de kapper. Tatang gaat 3 keer per jaar naar de kapper. Vandaag was het zover. De kapper was het enige aan zijn uiterlijk dat hij zelf moest regelen. Zijn nagels krijgt hij door zijn vrouw geknipt. Dat is hier blijkbaar normaal als de man werkt en de vrouw thuis zit om op de kinderen of kleinkinderen te letten. Rob moest ook nodig dus ze zouden samen gaan. Na lang zoeken stopte Tatang eindelijk bij een van de vele salons. Rob was ondertussen behoorlijk nerveus. Hij was bang dat ze een stuk uit zijn haar zouden knippen, de ijdeltuit. Alleen de volgorde van de knipbeurt was een beetje vreemd. Voor de rest gaat het gewoon zoals thuis. Ze ging namelijk eerst knippen, terwijl hij gel in zijn haar had. Daarna werd zijn haar pas gewassen, gedroogd en hij kreeg olie en een hoofdmassage. Dat alles voor 15.000 rupia, dat is €1,20, Echt hilarisch. Tatang is niet aan de beurt geweest. Hij vond het nog te duur. Hij ging morgen wel met een collega in het dorp. Hij wilde vandaag al naar die kapper gaan maar die kon hij niet vinden. Daar zou hij maar 8.000 rupia hoeven te betalen, dat is 64 cent!!!
Eenmaal in het hotel gingen we even lekker relaxen. We zouden rond half 7 richting Malioboro gaan om te eten. Helaas regende het toen weer. Omdat we pas laat gegeten hadden besloten we onze voorraad eten op de hotelkamer te verorberen. Op het menu stond als voorgerecht slangenfruit, als hoofdmenu Pop Mie (bij ons beter bekend als yumyum) met kroepoek. Als toetje hadden we cake en chips. Na dit voedzame maal hebben we nog wat gechilled, gedouched en zijn we gaan slapen.
Foto's zijn weer te vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html (even hele link kopiëren en plakken in de adresbalk)
Kus Milou
In Yogjakarta is veel te zien en te doen, We blijven hier daarom 3 nachten. We hebben dan 2 volle dagen om alles te doen. De eerste stop is bij de Batik kunstenaar, Kabul Picasso de 2de. Ik zal eerst even het principe van Batik uitleggen. Je neemt was (bijenwas, parafine en nog iets) vervolgens zorg je ervoor dat dit goedje smelt en gesmolten blijft. Je hebt dan een soort pen met een bakje eraan en een tuitje met een gaatje erin met verschillende diameter. Een pen meteen klein tuitje voor de dunne lijntjes, en met een groot tuitje voor de dikkere lijntjes Dat bakje vul je met was, uit de pen komt dan was en daarmee kun je vormen op het stof maken. Wanneer de was droog is dompel je de stof in verf. Alle plekken die niet bedekt zijn met was worden geverfd. Je moet dus voor elke kleur andere delen van het doek met was bedekken. Wanneer je scheurtjes in je verf wilt dan gebruik je kaarsenwas. Mr Kabul gebruikt deze techniek om kunst mee te maken, hij gebruikt maximaal 28 kleuren. Rob en mam hebben een batikschilderij gekocht. Echt heel mooi. De maskers van Java, Bali, kalimantan en sumatra kalimantan. Ik mocht zelf ook eens proberen, het was echt heel lastig. De was loopt heel snel uit het pennetje. Als je dunne lijntjes wilt trekken moet je heel snel zijn. Het is dus echt een pokke werkje. Meneer Kabul heeft een klein kunstschooltje waarbij hij zijn leerlingen de Batik kunst leert.
De volgende stop was de sigaren fabriek ramayana. Onze gids was een meisje van 18 jaar. Ze schaamde zich dood omdat ze een dik oog had, Quasimodo 2 :D Nee het was best zielig. De rondleiding was echt leuk. Het werd wel direct duidelijk waarom sigaren zo duur zijn. Er werken 300 medewerkers, waarvan 90% vrouwen. Alles word met de hand gedaan. Het is echt een friemel werk. We mochten helpen met het ontnerven van de tabaksbladeren, en ik heb een sigaar gerold. De kleine sigaren worden met machines gemaakt, de grote worden met een hulpmiddel zelf gerold. De tweede laag van alle sigaren wordt wel handmatig gerold. De bandjes en de verpakkingen worden ook allemaal handmatig angebracht. Ook drum word hier gemaakt trouwens. Omgerekend kost drum hier €0,80!! Sigaren kosten misschien €1,20 per doosje. Wanneer je in de fabriek werkt heb je het best goed gedaan. Deze mensen krijgen zelfs pensioen als ze ophouden met werken. Het werk is ook niet heel vies. Met al die vrouwen kan het ook niet ongezellig zijn. Aan ergonomische werkplekken doen ze hier niet haha. Als je aan de machine zit, zit je 8 uren op een houten kruk!! Als je daar dus een paar jaar gewerkt hebt heb je pas een houten kont hahaha.
Oké op naar de Batik fabriek. De Batik techniek die meneer Kabul gebruikt, komt van de traditionele Batik stoffen. Deze stoffen zijn traditioneel voor Indonesië. Hier gebruiken ze de stoffen voor kleding, hoeden, pannenlappen, tassen enz. In de fabriek zien we hoe de stoffen gemaakt worden. De grote doeken worden niet met kleine pennetjes bedrukt, maar met stempels. Dat gaat wat sneller. Echte Batik is trouwens van 2 kanten bedrukt. Ook bij Batik doen vrouwen het priegel werk. Zij doen het werk met de pennetjes. De mannen mogen de Batik met de stempels bewerken.
De laatste bezichtiging is bij de zilver smid. Dat is echt bizar werk. Al die kleine krulletjes worden met de hand gemaakt. Het meisje dat ons rondleidde ratelde het een beetje af, Volgens mij wilde ze ons binnen 5 minuten in de winkel hebben. Waar we natuurlijk niets gekocht hebben. Ook hier is zilver duur.
Etenstijd!!! We gingen naar een modern restaurantje waar ze ook andere dingen hadden dan alleen Nasi. Ik heb lekker Pizza gegeten. Wel opvallend was dat er hier op een margarita vlees, olijven en uien zitten :S Ik had extra een margarita gepakt, omdat op al de andere pizza’s olijven en uien zaten. Toen moest ik die dus ervan halen, want als ik iets niet lekker vind (en dan hou ik het netjes) dan is het dat wel. Maar je zit dan aan tafel met iemand die excuusjes verzint om niet met ons mee te eten omdat hij het te duur vind en ons niet op kosten wil jagen. Ik schaamde me wel een beetje. Maar uiten en olijven krijg ik echt niet door mijn strot, dus ik heb het er toch afgehaald.
Daarna gingen wij even souvenir schoppen. Onder het eten was het gaan regenen. Dat is hier normaal in de middag. Over het algemeen vielen de buitjes terwijl we in het busje zaten. Maar vandaag moesten we er toch even doorheen. Bij de winkel waar we stopten kwamen ze direct met paraplu’s aanrennen om ons droog naar binnen te leiden. Dan voel je je toch een beetje opgelaten. Zelf staan ze in de regen.
Onze laatste stop was bij de kapper. Tatang gaat 3 keer per jaar naar de kapper. Vandaag was het zover. De kapper was het enige aan zijn uiterlijk dat hij zelf moest regelen. Zijn nagels krijgt hij door zijn vrouw geknipt. Dat is hier blijkbaar normaal als de man werkt en de vrouw thuis zit om op de kinderen of kleinkinderen te letten. Rob moest ook nodig dus ze zouden samen gaan. Na lang zoeken stopte Tatang eindelijk bij een van de vele salons. Rob was ondertussen behoorlijk nerveus. Hij was bang dat ze een stuk uit zijn haar zouden knippen, de ijdeltuit. Alleen de volgorde van de knipbeurt was een beetje vreemd. Voor de rest gaat het gewoon zoals thuis. Ze ging namelijk eerst knippen, terwijl hij gel in zijn haar had. Daarna werd zijn haar pas gewassen, gedroogd en hij kreeg olie en een hoofdmassage. Dat alles voor 15.000 rupia, dat is €1,20, Echt hilarisch. Tatang is niet aan de beurt geweest. Hij vond het nog te duur. Hij ging morgen wel met een collega in het dorp. Hij wilde vandaag al naar die kapper gaan maar die kon hij niet vinden. Daar zou hij maar 8.000 rupia hoeven te betalen, dat is 64 cent!!!
Eenmaal in het hotel gingen we even lekker relaxen. We zouden rond half 7 richting Malioboro gaan om te eten. Helaas regende het toen weer. Omdat we pas laat gegeten hadden besloten we onze voorraad eten op de hotelkamer te verorberen. Op het menu stond als voorgerecht slangenfruit, als hoofdmenu Pop Mie (bij ons beter bekend als yumyum) met kroepoek. Als toetje hadden we cake en chips. Na dit voedzame maal hebben we nog wat gechilled, gedouched en zijn we gaan slapen.
Foto's zijn weer te vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html (even hele link kopiëren en plakken in de adresbalk)
Kus Milou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
