Dag 16

Vandaag hebben we lekker een beetje uitgeslapen, ram tot 8 uur of wat hey!!!!

Ik had op zich lekker geslapen. Het bed doet een beetje denken aan mijn bed thuis. Maar het licht heeft de hele nacht gebrand. Ik kon de lichtknop niet vinden…..Hier komt elke avond een mannetje langs die het licht aan maakt als je niet thuis bent. Hij steekt van die anti muggen rotzooi aan, zowel binnen als buiten, ook achter het toilet(altijd handig) en als je de airco niet aan hebt, maakt hij die ook nog aan. Als je dan thuis komt, kom je in een goedverlichte ijskast :D Maar het probleem was dus dat hij het licht aan gemaakt had, en ik de lichtknop niet kon vinden. Dus dan maar met het licht aan. De dag erna hebben we met 3 man naar het knopje gezocht, het zat onder het gordijn, oeps :P

Na het ontbijt wilden we richting de stad, om weer wat was naar de wasserij te brengen. Helaas regende het bizar erg!! Dat is blijkbaar heel normaal in Ubud. Het huis is ook echt heel vochtig. We hebben toch de vieze was bij elkaar geraapt en hebben ons door het busje naar de wasserij laten brengen. Voor 6 euro hebben we allemaal weer schone kleren!!! Mam en Rob zijn in het dorp uitgestapt. Ik wil best wandelen, hier tussen de rijstvelden is het echt geweldig!! Maar niet in de stromende regen. Ik heb sowieso geen fatsoenlijke wandelschoenen bij me. Dus ik ging met het busje weer terug naar het huisje. Ik had gisteren in de stad DVD’s gekocht die bij ons nog in de bios zijn. Ze zijn nep maar ze kosten maar 1 euro. Super nice!! Ik heb dus maar wat films gekeken. Toen hoorde ik kloppen en waren mam en Rob weer terug. Ze vroegen of ik de hele tijd binnen gebleven was. Ik niets vermoedend zeg ja. Het was blijkbaar al half 4 en het was na een half uur al gestopt met regenen. Ik had een lekkere middag binnen gehad. Vond ik ook wel weer eens nodig.

Hier komt Robs versie van die middag:

Eindelijk uit de auto bleek het toch harder te regenen dan wij dachten. Dus eerst maar weer naar de mèèèrt om een poncho te kopen. Na heel wat omzwervingen over de markt, en al door verschillende verkopers aangeklapt te zijn, of wij toch echt geen Breitling, Rolex of andere niet van echt te onderscheiden horloge wilden kopen voor een habbenkrats, vonden wij dan toch eindelijk wat we zochten. Eerst nog maar even een wandelkaart gekocht bij de plaatselijke VVV. Eindelijk konden we op pad richting de sawa’s met onze mooie beige poncho aan. Ondertussen kwam de regen als pislauwe druppels met bakken uit de hemel vallen. Tijdens het eerste deel van de wandeling liepen wij door een dichte jungle die vervolgens plotsklaps ophield en overging in onmetelijke rijstterassen. Aan beide zeiden van het pad verrezen her en der kleine winkeltjes van lokale kunstenaars, die de meest uiteenlopende kunst aan de wandelende voorbijgangers probeerden te slijten. Daarna kwamen we bij een zilversmid die net probeerde met een benzinebrander en een blaasbalg zilverkorrels te verhitten totdat deze zouden smelten. In de tussentijd werd Elis door de vrouw van de smid uitgenodigd om toch maar eens binnen te komen kijken naar al het moois dat haar man al gemaakt had. Ik werd in de tussentijd uitgenodigd om samen met de smid een glas drap met koffie te drinken, waarvoor ik vriendelijk doch stellig bedankte. Elis vond een paar mooie oorbellen en na wat heen en weer ( I MOVE TO YOU, YOU MOVE TO ME) werden wij het eens over de prijs en werd de koop gesloten. Blij over het feit dat we weer een paar druuzen blij hadden gemaakt door iets te kopen voor een habbekrats trokken we de poncho’s uit(het was ondertussen opgehouden met regenen) en konden weer verder. Niet veel later werden wij weer aangeklampt door een kerel die iets wilde verkopen. Dit keer een schilder. Nadat we hem hadden uitgelegd dat de schilderijen niet in onze koffer pasten, viel ons oog op een rieten mandje met daarin zakjes met vanille stokjes. We konden ons herinneren dat Geertje hierom gevraagd had, dus het soebatten over de prijs kon weer beginnen. Ook hier werd uiteindelijk de koop gesloten. Na heel wat omzwervingen door de prachtige rijstvelden en al 2 uren gelopen te hebben werd het tijd om via een andere route terug te gaan. Dit ging goed tot in het kunstenaarsdorp Ubud alwaar een welverdiende pauze werd ingelast om te eten.
Na het eten dachten we om het laatste stukje naar het hotel dan ook nog maar even erbij te pakken, want het kon niet erg ver zijn, daar de chauffeur er ook maar 10 minuten over doet met stapvoets rijden. Je raad het al, ons ingebouwde navigatiesysteem liet het afweten en we waren dus hopeloos verdwaald. Uiteindelijk maar aan de locals gevraagd waar hotel Bali Spirit lag, maar die wauzen spreken allemaal moeilijk engels. Wat ons wel duidelijk werd was dat we wel erg ver van de route waren afgeweken. Wat doe je in zo’n geval ??? Je laat een voorbijrazende taxi stoppen en laat je terugbrengen naar het hotel. Hij vroeg 70.000 rupiah oftewel 7 dollar. Wij zuinige hollanders zeggen dan al snel dat we een bedrag van 10.000 rupiah een redelijk bedrag vinden. Dit weigerde hij en bood ons aan om ons voor nop bij het hotel af te zetten. Eind goed al goed. Met ‘zwamende” voeten kwamen we aan bij het huisje alwaar Milou zich al 5 uren had verschanst in haar ijskast. De airco stond op 20.

Rond 4 uur lagen we weer aan het zwembad, nog even afkoelen en een lekkere cocktail drinken. Daarna zijn we gaan douchen en gaan eten. Pizzaaaaaaaaaaaaaaaaah lekker lekker!!!!!!

We hebben ons weer lekker onder het prieeltje genesteld om te skypen, msnen en wat tv te kijken. Daarna was het bedtijd, en dit keer met het licht uit.

Kus Milou