Dag 18

Het is weer tijd om verder te trekken. Ik begon net aan mijn badkamer te wennen :p

Vanochtend hebben we gekookte eitjes besteld bij het ontbijt. Rob heeft gewonnen met tietschen. Dat kon ook niet anders want mam en ik hadden van 2 gekookte eieren maar 1 waar nog geen barst in zat.

Op weg naar de lobby heeft mam moeten onderhandelen over het dragen van de koffers. Mam mocht haar kleine koffer zelf dragen zolang hij maar het grote mocht dragen. We moesten even op onze chauffeur wachten. De knaap van het hotel, die maar aan de origami was geslagen omdat hij voor de verandering niets te doen had (zoals alle mensen in de hotels waar we komen, aangezien ze elke klus met 3 man doen) vertelde ons dat het vandaag de dag van de reiniging was. Blijkbaar rijden sommige mensen heel vroeg in de ochtend richting de zee om zich daar ritueel te wassen. Rond 10 uur komen ze dan weer terug naar Ubud. Dat was dus rond het tijdstip dat onze chauffeur onze kant op zou komen. Hij was een kwartier te laat. Hij heeft nooit hoi gezegd, hij heeft zich alleen maar verontschuldigd.

Onderweg kwamen we een auto tegen die waarschijnlijk met pech aan de kant stond. Ze doen hier niet aan gevaren driehoeken, maar aan takken emt bladeren eraan. Op zich veel handiger. Je hebt pech, je gaat aan de kant staan, je stapt uit, trekt een boom aan gort, en hangt de takken achter aan je truck, klaar is kees. Niet zoeken naar een driehoek, die ergens door je kofferbak slingert en dan zoveel meter van je auto neerzetten.
Twee uur later kwamen we aan in hotel Mimpi Tulamben. We zijn dus niet in Amed, maar in Tulamben.
Ook hier kunnen we ons heerlijk in de buitenlucht douchen en onze behoefte doen. Ik heb zo het vermoeden, dat we dat de komende 2 weken ook nog kunnen gaan doen.

Terwijl mam op mijn kamer wacht tot die van haar klaar is, is Rob al richting de duikschool gegaan. Wanneer wij ons bij hem voegen, krijgen we weer een lesje over Indonesiërs. Je moet ze slappe handjes geven anders trekken ze krom van de pijn. Zelfs de iets grotere en bredere versies kunnen blijkbaar de stevige handdruk van Rob niet aan.
De data’s van het duiken staan vast. Rob gaat morgen met de gids bij het wrak genaamd de uss Liberty duiken, en overmorgen neemt Rob mij mee naar het huisrif. Vanmiddag gaan we een voorproefje nemen, we gaan snorkelen.
Eerst gaan we nog wat eten. Ik neem een club sandwich. Het is echt lekker om nog eens iets van een broodje te eten. Als ik thuis kom maak ik me een tosti met tonijn, daar heb ik nou echt zin in!!

Na het eten snel omkleden en dan als de wiede weerga de Javazee in. Ik heb er echt zin in. Het water is lekker lauw. Ik heb voor de zekerheid maar een shirt aangetrokken en mijn billen goed ingesmeerd.
Het is echt geweldig. We hoeven maar een meter het water in te gaan en de eerste vissen zijn al te zien. Ze zijn zo helder blauw, dat het lijkt alsof ze licht geven. In de drie kwartier die wij in het water liggen hebben we de mooiste kleuren vissen gezien. We hebben papagaaivissen en maanvissen gezien. We hebben knal blauwe, blauw met groene, paarse, geel met zwarte strepen, geel met witte strepen gespot. Van alles kwam langs. Ik vind het jammer dat we er weer uitgaan. Maar het is genoeg om mee te beginnen.

We gaan douchen en een beetje uitpakken. Ik typ nog snel een verslag en daarna gaan we op weg. We lopen het hotel uit en lopen naar links. We zien alleen maar hotels en duikscholen. Zo te zien is hier weinig te doen. Geen restaurantjes. We lopen terug, en gaan vanuit het hotel naar rechts. We zien een tentje met een oud vrouwtje. Ze serveert alleen koud eten, wat niet goed is voor onze buiken, dus we bedanken vriendelijk. Dat ik moet ik wel echt zeggen. We hebben alle drie pas één dag echt diaree gehad, met buikpijn, dat je moet rennen. Daarna hebben we eigenlijk weer een redelijk normale stoelgang gehad. Tot nog toe hebben we geluk, al blijven we wel heel voorzichtig. Het helpt op zich ook wel dat de locals hier ook geen kraanwater drinken. Alles komt uit flesjes, ook het ijs in de restaurants word van bronwater gemaakt.

Aangezien we geen geschikt restaurantje kunnen vinden, gaan we terug naar het hotel om daar te eten. Het plaatsje Tulamben is een echte duikersplaats, voor de rest is hier ook eigenlijk niets te doen. Het dorpje zal daarom ook niet zo heel toeristisch zijn.
Wat ons nu in hotel pas opvalt, is dat we in Bali nog niet één keer alle drie tegelijk gegeten hebben. Er is altijd wel één van ons drieën, die moet wachten op zijn eten. Mam en Rob zijn al klaar met eten, en hun borden zijn zelfs al afgeruimd, als ze met mijn pizza komen aanzetten. Heel apart. We zijn er wel al aan gewend, dat je makkelijk 20 minuten wacht totdat je eens te eten krijgt, en als je het krijgt, dat het niet echt warm is. Je tong zul je hier niet snel verbranden, hij zal eerder gevoelloos worden van alle pepers en sambal.

Na het eten word het tijd om te kijken hoe het met het thuisfront gaat, ze hebben internet. Je moet er alleen voor betalen. Ik sta perplex, zelfs in de jungle hebben we elke keer internet gehad en overal gratis. Ze durven zich zelfs over de €4,- per uur te vragen. In Ubud betaalde je in de cafe’s nog geen €1 voor een uur. Maar goed, ze moeten toch ergens hun inkomsten vandaan halen.
Morgen vroeg gaat Rob duiken, ben benieuwd wat hij tegenkomt.

Foto's zijn weer te vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html (even hele link kopiëren en plakken in de adresbalk)
Wegens traag internet lig ik een beetje achter met de foto’s ik hoop dat daar binnekort verbetering in komt, mijn excuses!!

Kus Milou