Dag 19

Ik weet niet waarom, maar ik ben dood moe!! Ik heb 10 uur geslapen, en ik heb het gevoel alsof ik er nog eens 10 zou kunnen vol snurken. Ik weet, jullie zullen het veel erger hebben dan ik, ik zit tenslotte op een tropisch eiland en ik ben moe van het niets doen. Of juist van het feit dat ik überhaupt iets heb gedaan. Maar dan nog, ik kom mijn bed gewoon niet uit. Hierdoor heb ik Rob dus net gemist met uitzwaaien toen hij ging duiken. Hij was al eerder opgestaan om voor het duiken toch nog even een hapje te eten.

Ik ga samen met mam ontbijten. Tijdens het ontbijt komt een van de serveersters naar ons toe. Ze wijst richting de zee en zegt dolfijn. We kijken, en ja hoor. We zien ongeveer 4 of 5 dolfijnen zwemmen in de verte. Hoe vet is dat?

Na het ontbijt gaan we ons omkleden om ons vervolgens op een ligbed te gaan instaleren. Voor de miljoenste keer deze vakantie worden we aangeklamt door verkopers. Dat is wel behoorlijk irritant in dit hotel. Het hotel ligt iets hoger dan het strand. Op het strand staan altijd 3 vrouwtjes te zeuren of je een ‘masaas’ (massage) wil, er loopt er één met kettinkjes, één met t-shirts en petjes, één met vliegers en nog een ander met zonnebrillen. Ik ben het zo beu dat ik niet meer vriendelijk kan zijn. Op de vraag of ik iets wil kopen, zeg ik nee of helemaal niets. Een vraagt me of ik misschien later nog iets wil. Ik zeg “NO, NOT TODAY, NOT TOMORROW AND NOT THE DAY AFTER THAT” hij kijkt me een beetje verschrikt aan maar heeft me sindsdien niets meer gevraagd, de knaap die naast hem stond ook niet.

Na 2 uur komt Rob weer terug. Hij had gedoken met 2 andere kerels. Één kerel was de gids, en de ander was een Australiër die vorig jaar voor de laatste keer gedoken heeft. Hij had vanochtend zijn pak verkeerd om aangetrokken, dat was het eerste teken dat hij het een beetje verleerd was. Hij had het ook maar 30 minuten volgehouden, toen had hij zijn fles al leeg gelurkt. Gelukkig voor Rob hebben ze hem weer richting het strand gebracht, waarna Rob met zijn gids weer verder konden duiken. Hier 15 meter van de kust ligt een gezonken vrachtschip,de USS Liberty. Het is 120 meter lang, het begint op 6 meter en eindigt op 30 meter. Je kunt er ook in al je wilt en durft :P Rob heeft 50 minuten gedoken en is tot 32 meter diep geweest. Hij is ook in het wrak geweest. Daar heeft hij gigantische Napoleonsbaarzen gezien. Ook kwamen ze onderweg een witpuntrifhaai tegen. Super freaky!! Er was ook een gigantische school giant trevally’s het waren er wel duizenden!! Dolgelukkig van al het moois dat hij tijdens zijn duik had gezien kwam hij met een smile van oor tot oor boven water.
Nadat we nog even met de Australiers gekletst hebben, heeft Rob me meegenomen naar het wrak om te snorkelen. Zelfs toen heb ik al veel kunnen zien. We besloten ook dat we morgen samen bij het wrak zouden gaan duiken en niet bij het huisrif. Bij het wrak is zoveel te zien, het is ook veel vetter, vind ik zelf. We hebben ongeveer een uur met de kop in het water gehangen. Bij het wrak was het spits uur. Het hele strand zag zwart van de duikers. In zee moest je oppassen waar je zwom anders kreeg je een flipper van een andere snorkelaar tegen je bril.

Wat hier in Tulamben heel raar is, is de verdeling in werk tussen mannen en vrouwen. De mannen maken de kamers schoon in het hotel. Ook hier doen ze het weer met 3 tegelijk. Terwijl we vrouwen hebben gezien die een huis aan het bouwen waren, en nog veel erger, vrouwen slepen hier de duikspullen. Er lopen hier de hele dag een stuk of 10 vrouwtjes via een smal pad langs de zee, vanaf het strand bij het wrak naar de verschillende hotels. Ze dragen de duikflessen op hun hoofd!! Met soms wel 2 gelijk!! Mensen die niet bekend zijn met duikflessen, ze wegen wel meer dan 20 kilo per stuk, en dat op je hoofd!! We vinden het echt heel zielig. Maar we hebben al wat andere duikers gesproken, en iedereen zegt hetzelfde. Het is niet zielig, het is hun werk. Dit is de enige manier waarop die vrouwen profeit hebben van de toeristen die hier komen. De Australier vertelde, dat wanneer de duikgidsen de spullen van hun gasten dragen, ze ruzie krijgen met de vrouwtjes. Want dan pakken ze hen, hun werk af. Maar toch als je ziet over wat voor paden ze lopen, en dat op plastic teenslippers, dan krijg je toch medelijden met ze.
Na het snorkelen word het tijd om te eten, Crepes met banaan, cocos en siroop. Lekker lekker!!!
Daarna plant ik me aan het zwembad. Het word tijd om nog wat te zwemmen, en een boek te lezen. Mam en Rob gaan wandelen. Als ze terug komen, gaan ze ook nog even het water in. Daar valt het ons pas op dat ik achter op mijn benen helemaal verbrand ben. Het was mezelf nog niet opgevallen. Ik ben wederom op mijn billen gestopt met insmeren, en dat zie je. Ook zie je de lijnen van mijn waterschoenen. Ik moet voor mijn flippers van die duffe schoenen aan, ze zijn best hoog. Nu heb ik witte sokken aan en knal rode benen. En alleen achterop. Als ik me later ga douche, zie ik dat ik sowieso een permanente witte bikini aan heb. Ik heb mijn aandeel bij Campina voor melk verruilt voor aardbeien milkshakes. Morgen geen zon voor mij dus. Aan het zwembad drinken wij Ice lemon tea. Geen lemon ice tea, nee ice lemon tea. Ze draaien hier soms dingen om. Beetje vreemd maar als je het niet goed om zegt, snappen ze soms geen snars van wat je zegt.

Tijdens het wandelen, is het mam en Rob opgevallen dat er wel van alles te doen is in het dopje. Toen we op de eerste dag gingen kijken, was het zondag, waarschijnlijk was het daarom zo uitgestorven. Na het douchen wagen we nog een poging om ergens anders een restaurantje te zoeken. We gaan zitten bij een klein restaurantje ergens in een zij straatje. We hebben ondertussen geleerd dat de restaurantjes met de meest afschuwelijke stoelen en tafels het lekkerste eten maken. Ook hier hebben we weer heerlijk gegeten. Lekkerder dan bij de luxe hotels waar we tot nu toe in gezeten hebben. De gouden tip voor iedereen die naar Indonesië gaat :
Ga bij de lokale restaurants, waar de locals eten, waar het geen drol kost en waar je het armzaligste meubilair is. Als je het niet vertrouwd, vraag of ze het warm maken. Zo ja dan is het goed, en kun je heerlijk gaan genieten!!! Het aller leukste is nog wel, dat zodra ze zien dat jij als toerist bij hun komt eten, dat ze echt gaan rennen. Ze zijn je zo dankbaar dat je daar wat komt eten. Ze blijven je bedanken als je weggaat. Je weet in ieder geval zeker dat je iemand blij hebt gemaakt.

Na het eten gaan we nog even online, om te kijken wie we nog een zalig paasfeest kunnen wensen. Pap, Ellen en Len zijn bij Rik en Chantal. Ik heb dus in ieder geval mijn hele gezin met de Pasen gesproken. Dat vond ik wel fijn. Ik begin ze echt erg te missen, maar ik wil nog lang niet naar huis. Morgen ga ik duiken, ik word langzaam een beetje nerveus. De laatste keer in d’r Pool ben ik bijna verzopen. Hopelijk gaat het hier beter :P

Foto's zijn weer te vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album-FR7O3UGN-Foto's-van-Vakantie-Indonesi%C3%AB.html (even hele link kopiëren en plakken in de adresbalk)
Wegens traag internet lig ik een beetje achter met de foto’s ik hoop dat daar binnekort verbetering in komt, mijn excuses!!

Kus Milou