Dag 20

Dit is de eerste keer tijdens onze vakantie dat ik voordat de wekker gaat wakker ben. Ik heb kriebels in mijn buik, vandaag is het zover ik ga duiken. Ik ben niet gestrest, maar wel ontzettend nerveus. Ik heb Rob het hemd van zijn lijf gevraagd over alles wat met duiken te maken heeft. Zo heb ik tijdens het snorkelen al kunnen oefen met het flipperen. Volgens Rob doe ik fietsen, maar gisteren ging het al een stuk beter. Nu mijn ademhaling nog. Als ik zo onrustig blijf, zal ik het nog geen half uur onderwater volhouden. Ik moet onderwater proberen om elke keer mijn adem een paar seconden vast te blijven houden, alvorens ik weer rustig uit en in adem. Op die manier kan ik langer onder blijven. Daarnaast moet ik natuurlijk niet vergeten om te genieten van alles dat er om mij heen gebeurd onder water.

We gaan eerst ontbijten. Ik eet wat eieren en toast. Van Rob moet ik rustig worden anders neemt hij me niet mee. Hij wil natuurlijk niet dat ik in paniek raak, of gekke dingen ga doen omdat ik zo nerveus ben. Na het eten gaan we ons in onze zwemkleding hijsen. Daarna moet ik een flesje water drinken zodat ik goed gehydrateerd ben, dit moet, anders kun je uitdrogen en vergroot de kans op decompressie ziekte.

Daarna lopen we naar het duikcentrum van het hotel. Ik krijg een wetsuit, natuurlijk hebben ze geen shorty in mijn maat dus ik krijg een met lange mauwen en een lange broek. Na 5 minuten heb ik dit helse karwei geklaard, ik zit erin. We moeten te voet naar het strand waar het wrak vlakbij ligt. Onze flessen en worden door de vrouwtjes naar het strand gedragen. We hoeven alleen onze bril, flippers en lood zelf te dragen. Ik moet in het water gaan liggen, terwijl Rob mij helpt mijn fles om te hangen en me mijn vinnen aan te trekken. De golfslag van het water is best sterk, en ik word alle kanten uit geslingerd. Terwijl Rob zijn eigen spullen om hangt, kalmeer ik mezelf. Ik ben geloof ik wel rustig. Mam vind het leuk voor ons dat we samen gaan duiken, maar voor de rest vind ze het 10 keer niets.

Als we allebei klaar zijn, stop ik het mond stuk in mijn mond en laat ik de lucht uit mijn vest lopen. Het engste vind ik nog dat het voor mijn ogen over gaat van lucht, naar onder water. In eerste instantie durf ik geen adem te halen. Wanneer ik adem haal ben ik bang dat ik mijn bril van mijn neus blaas. Er komen gigantisch veel belletjes ophoog als ik uit adem. Ik haal een paar keer stevig adem en rob helpt me dieper naar beneden te zakken. Zodra ik fatsoenlijk door heb hoe ik mijn oren moet klaren, zwemmen me verder. Rob kijkt me bezorgd aan en vraagt me regelmatig of het goed me gaat. Na 5 minuten vind ik het al geweldig. Rob zie ik niet veel, hij hangt boven me een trekt me aan mijn fles de goede kant op. Wat een andere wereld is het onderwater, en wat een kleuren. Het is echt net alsof je in een tropisch aquarium zwemt. Het schip is van boven tot onder helemaal begroeit met kleurrijke plantjes en koraal. Het zijn zoveel soorten dat je in eerste instantie niet weet waar je moet kijken. En ook de vissen zijn geweldig om te zien. Zowel hele grote, als mega kleintjes die zich snel verstoppen in het koraal als je te kort bij komt. De vissen zwemmen zo langs mijn neus, alsof ik er niet eens ben. Ik snap alleen niet waarom Rob zei dat veel duikers het lastig vinden om rustig te ademen. Als je als een gek ademt zie je door de belletjes helemaal niets. Ik wil alles zien, dus ik probeer zoveel mogelijk mijn adem in te houden. Het zwemmen is iets lastiger, ik voel me als een vis op het droge. Ik zwem me te pleuris maar ik kom niet verder. Ik kom per ongeluk met mijn flippers aan het koraal. Ik maak me klein omdat ik me als een olifant in een porselein kast voel. Ik knal constant overal tegen aan. Ik voel rob aan mijn vest trekken en hij trekt de benen onder mijn lijf uit en duwt me de goede kant op. Ik zwem maar niet meer echt en laat me door Rob sturen. We zitten tussen een school van wel duizenden vissen. Het is echt geweldig, wat een ervaring!! Het lijkt zo onwerkelijk. Ik kijk op het apparaatje dat aan me hangt, wat me verteld hoe diep we zitten. Rob zei dat ik hij niet verder dan 15 meter met me zou gaan, omdat ik nog nooit gedoken had. Ik zie dat we op de 20 meter zitten. Ik vind het echt geweldig.

Dan trekt Rob me omhoog. We komen boven water. Hij verteld me dat de onderstroom zo sterk is, dat we helemaal zijn afgedreven. Ik heb nergens iets van gemerkt, zeg ik blij. "Nee” zegd Rob “Dat zal wel ik ben voor 2 man aan het zwemmen” Dat verklaard dus ook waarom ik me een lappen pop voelde. Rob trok de ene kant op, en de stroom de andere. Hij legt uit wat we moeten doen als we weer naar beneden gaan. Ook laat hij me weten dat we 45 minuten onderwater zijn geweest, en dat we genoeg lucht hebben om nog een keer naar beneden te gaan. JEEEJ We moeten wel eerst een stuk terug zwemmen. Nou dat heb ik geweten. Met al die troep die aan me hangt tegen de stroom in, op m´n rug. Ik heb er kramp van gekregen. Daarom zwemmen we richting het strand om nog een stuk in het water te lopen. Maar ook hier is de stroom best sterk en word ik alle kant op geslingerd. Na 10 minuten zijn we terug bij mam. Even laten weten dat alles goed gaat. Ze maakt zich ontzettend veel zorgen, omdat we 25 minuten geleden al terug hadden moeten zijn.

Wanneer we terug naar beneden gaan, voel ik de sterkte van de onderstroom pas. Dit keer koud ik me aan Rob vast, zodat ik mee kan zwemmen en weet waar ik naar toe moet. Wanneer we weer bij het wrak zijn, komen we in de knoop met een andere duiker. Ik trap hem per ongeluk tegen z´n kop en zwem tegen de stroom in om het wrak heen. Achteraf precies de verkeerde kant op. Wanneer ik Rob niet zie, raak ik wel in paniek. Dan zie ik zijn kop achter het wrak op komen. We zwemmen verder, maar de onderstroom is zo sterk, dat we ons aan het wrak moeten vast houden om niet weg gespoeld te worden. Daarna zwem ik verder, ik word weer aan mijn vest getrokken. Rob verteld me later dat ik al in het wrak zat, maar dat hij het niet verantwoord vond om me door het wrak heen te laten zwemmen. Dat was niet gevaarlijk maar voor een eerste keer misschien niet zo een strak plan.

In totaal zijn 1 uur en 10 minuten onderwater geweest. Een hele prestatie voor iemand die nog nooit gedoken heeft. Ik ben echt mega trots op mezelf. Ik weet dat het geen wedstrijd is, maar ik heb de Australiër met zijn 2 brevetten toch mooi geklopt, ik ben bijna 3 keer zolang onderwater geweest !! Mam en Rob zijn ook heel trots op me. Ik wil dus tijdens de vakantie nog een keer gaan duiken. Dat word waarschijnlijk op Gilli Trawangan. Dit wordt voor Rob zijn 250ste duik en dit het is een hele eer om met iemand zijn 250ste duik te maken . Na het duiken heb ik echt zee benen.

Nadat we even zijn bijgekomen, een vrouwtje hebben geholpen beide flessen op haar hoofd te leggen, gaan we terug naar het hotel om wat te eten.
We gaan nog even in de zee zwemmen. Mam zit van onder tot boven onder de muggenbulten, alsof ze de mazelen heeft. Het zee water is het enige wat een beetje helpt tegen de jeuk. Na het zwemmen gaan we even in de zon liggen. Mam gaat alvast douchen.
Wanneer we na een half uur gaan kijken, ligt ze te slapen. Wat hebben we toch een goed leven hier. Beetje zwemmen, zonnen en slapen. Echt heerlijk, het zal tegen vallen als we over 15 dagen weer naar huis moeten. Ik ga me ook douchen en kijk een film, daarna doe ik een klein dutje. Rob is ondertussen wat gaan wandelen. Als hij terug komt, kleden we ons aan en gaan weer bij hetzelfde tentje eten als gisteren. Zodra we aan komen beginnen ze met 3 man te rennen. Daarna gaan we iets tegen muggen zoeken. We krijgen van een vrouwtje een potje spierbalsem. Ze zegt dat het helpt tegen de jeuk. Wanneer mam het opsmeert weten we waarom. Omdat het gaat branden voel je de jeuk niet meer. Dus dan is het kiezen; brand of jeuk.

Tegenover het restaurant, zitten kinderen tv te kijken. In de muur hebben ze 3 tv toestellen gemaakt. Blijkbaar hebben de mensen hier geen eigen tv, dat kunnen ze hier komen doen. Weer zo een beleving, waar we ons maar weinig voorstelling van hadden kunnen maken, als we het niet zelf gezien hadden.
Daarna gaan we terug naar het hotel. We lezen nog wat, en ik typ reisverslagen.
Morgen gaan we verder naar het volgende hotel. Het aftellen is al langzaam begonnen, tot onze grote spijt!!

Kus Milou